De opvoeding

De geschiedenis laat zien dat een rechtvaardige maatschappij geen sinecure is. Het is een moeizaam proces waarvan het eigenlijke doel nooit gehaald kan worden om in het boek beschreven redenen. Er naar streven is wel mogelijk. Daarvoor zijn twee mechanismen belangrijk. De eerste is de kennis van een rechtvaardige maatschappij en hoe die in de praktijk te brengen. Het tweede en belangrijkste mechanisme is de opvoeding en vooral weten hoe men die moet uitvoeren.

Het eerste mechanisme is uitvoerig in deel een en twee uit de doeken gedaan. Het tweede wordt in het derde deel van “Emoties ontrafeld” verteld. Daar wordt uitvoerig geschreven over de wijze waarop de opvoeding normaal in de natuur gebeurt en hoe dit zou moeten plaatsvinden om tot een rechtvaardigere samenleving te komen. In alle twee gevallen gaat het om te leren hoe je – onder verschillende omstandigheden – om moet gaan met de autonome ruimte van jezelf en van de ander.

De basisregels voor een ideale opvoeding is aan het kind vrijheid gunnen waar het kan en de grenzen en zijn of haar grenzen aangeven waar dat moet. De grenzen liggen daar waar het onveilig is en waar wetten overtreden worden. Dat zijn redelijk bekende grenzen Maar al lezend in “Emoties ontrafeld”, zul je merken dat het behoorlijk moeilijk is om te weten waar ze precies liggen. Meestal is het zo dat bij overtreding van normen, waarden, zeden en gewoonte het aangeven van die grenzen in het algemeen nog persoonlijk ingekleurd worden. In streng – vaak door een religie – georganiseerde landen zullen ze zeer duidelijk voor iedereen zijn. In andere landen zijn ze vloeibaarder.

Het gehele pakket aan opgeslagen ervaringen en leermomenten die te maken hebben met die grenzen in de vroege jeugd wordt in "Emoties ontrafeld" de basale verkregen neurale lading genoemd. Die basale verkregen neurale lading vormt het karakter van een individu.